Если рождается мальчик, от радости «бросаются в ноги». Беларуска поработала врачом-гинекологом в Кении и рассказала, как все было

14 мая 2025 в 1747239960
Злата Цветкова / «Зеркало»

Беларуска Александра Гвоздева живет в Чехии, где работает акушером-гинекологом. В марте 2025 года она съездила в Кению по программе, которая помогает местным больницам перенимать опыт чешских врачей, а тем, в свою очередь, помогать коллегам с другого континента. О том, как в кенийской глубинке порой принимают роды без электричества, и о радости от рождения мальчиков (но не девочек) Гвоздева рассказала в интервью изданию 34mag.net.

По словам Гвоздевой, денег от участия в подобной программе не получаешь. Чтобы отправиться в Кению, она взяла отпуск на основном месте работы и жила это время на отложенные деньги.

Кроме того, что программа не подразумевает для врачей материальной выгоды и дает только опыт, поездка также может быть опасной. В Кении, говорит беларуска, высокий риск заражения малярией, поэтому там постоянно приходилось принимать антималярийные препараты. Также распространены туберкулез и СПИД.

- Але, ведаючы гэтыя рызыкі як лекар, ты заўсёды можаш абараніцца, - отмечает Гвоздева. - Я больш перажывала, што каго-небудзь пакрыўджу, бо не ведаю культуру, не змагу быць культурна адчувальнай і буду рабіць памылкі. Вядома, я не змагла абсалютна пераадолець гэтую розніцу. Я прыехала з развітой краіны, і бюджэт на ежу ў нашай каманды быў як бюджэт адной сям'і на некалькі гадоў жыцця ў іх умовах. Гэта непераадольныя бар'еры, але разам з мясцовымі медсёстрамі мы рабілі адну справу. Яны бачылі, як я працую, я бачыла, як яны працуюць, і ў нас атрымалася стаць добрымі сябрамі ў прафесійным кантэксце, а потым і ў персанальным.

Условия, по рассказу Гвоздевой, тоже были «довольно спартанские». Хотя она сразу делает оговорку: по местным меркам такое считается практически роскошью.

- У нас была электрычнасць, хаця часам яна знікала. Былі душ і пральная машына, але вады, каб памыцца і папраць, 70% часу не было. Калі ішлі дажджы, напаўняўся рэзервуар або ў калодзежы з'яўлялася вада, і тады маглі нешта хуценька памыць ці памыцца адзін-два разы на тыдзень, - описывает беларуска. - Напрыклад, электрычнасць у вёсцы не працягнута да хатак. Людзі не могуць дома зарадзіць свае тэлефоны. Ёсць спецыяльная будачка, маленькі вясковы бізнэс, дзе ў чалавека пяць разетак, і тэлефоны зараджаюць у яго.

Однажды Гвоздевой даже пришлось принимать роды в условиях, когда света не было. Беларуску разбудили поздно ночью стуком в окно и попросили прийти в больницу. Оказалось, у беременной женщины началось серьезное кровотечение - именно от него умирают в родах чаще всего, особенно, как подчеркивает Гвоздева, в развивающихся странах.

- І вось у яе цячэ кроў, трэба зрабіць працэдуру, а святла няма. Дзіця ўжо было народжанае, і яму трэба было ачысціць дыхальныя шляхі. Я кажу: «Уключайце адсмоктвальнік і адсмоктвайце». А калегі кажуць: «Электрычнасці няма, не можам». Але зрабілі ўсё, дзіцятка выжыла, мама таксама, - рассказывает врач.

По словам Гвоздевой, в Кении не у всех есть страховка, потому что многие не работают официально или не трудоустроены в принципе. Поэтому нередко, чтобы «оплатить лечение», родственники пациенток приносят врачам гостинцы.

- Прыносяць пакеты з тым, што яны маюць. Напрыклад, з бульбай. Аднойчы ў дзень дзяжурства па доме я зазірнула ў такі пакет і ўбачыла там кабачок. Я падумала: «Як у Беларусі!» - вспоминает Гвоздёва. - Вось, гэта паўтараецца і ў Кеніі - табе прыносяць кабачок. Потым, праўда, панюхала яго - і кабачок аказаўся папаяй.

Кенийские коллеги показались беларуске очень открытыми, добрыми и при этом очень религиозными: самая распространенная религия - католичество, где-то 10% людей исповедуют ислам. Поэтому, говорит Гвоздева, в стране запрещены аборты, и все считают, что это хорошо.

- Усё звязанае з дзетараджэннем там лічыцца пасланым богам. І яны хутка зміраюцца з тым, што дзіця памерла. «Так хацеў бог». Калі ў Кеніі памірае дарослы чалавек, гэта вельмі вялікая трагедыя, усе ў істэрыцы б'юцца, катаюцца па зямлі. А калі памірае дзіця ў родах, гэта не ўспрымаецца так трагічна, - замечает беларуска. - У мяне быў выпадак ранніх родаў, да мяжы выжывальнасці дзіцяці. У Еўропе гэта быў бы вельмі-вельмі вялікі ўдар для сям'і. Гэта звязана і з тым, як мала дзяцей нараджаецца ў Еўропе, і з тым, што сям'я можа прайсці вельмі складаны шлях да бацькоўства.

Есть и другой культурный нюанс. Гвоздева говорит, что если у женщины в Кении рождается мальчик, то это большой праздник и люди «буквально бросаются в ноги» врачам. А если на свет появляется девочка, то такой радости родители не испытывают.

- Вядома, гэтае наступства патрыярхату, і гэта звязана з каланіялізмам і хрысціянствам, - говорит врач. - Да хрысціянства грамадскі лад у Кеніі быў зусім іншым. Былі матрыярхаты, былі вяселлі паміж жанчынамі - невядома, рамантычныя ці не, але каб гадаваць разам дзяцей, напрыклад.